بارک‌الله

جدا از نِیسِتانی در سحر گاه
یکی نِی شکوه کردی گاه و بی‌گاه
که ما تربت نشین بی‌نشانیم
به کوتاهی بلندا چون قد کاه
رها برگی که در باد خزانیم
حزینیم و فرو افتاده در راه
به دل گفتم رفیق هم‌زبانی
که داری آشنایی با شب و چاه
تو شاید سالکی عاشق تباری
شوی شوریدگان را یارِ دلخواه
ولی ما را ندیده پشت کردی
فکندی گوشه ایی با ناز و اکراه
حبیبا نازنین آخر شکستی
به سنگی شیشه‌ی همسایه‌ی ما
تو هم بیگانه بودی نارفیقا
شکستی قلب ما را بارک‌الله

احسان موسوی