عاشقانه های پائیزی

درود!
غزل ۱۰۸ از کتاب آوای احساس تقدیمتان:

شده احساسِ دلت سرد شود؟
شده هر بند دلت درد شود؟

شده در اوج نفس های رها،
گل رویای دلت زرد شود؟

نفس و \\"های\\" دلت، مثل تگرگ،
شده گرمای دلت، برد شود؟

شده اصلا، هوسِ بوسه زدن،
بپرد از سر تو؛ گرد شود؟

شده که، حرف زنی با دل خود؛
شب و روزت، \\"چه توان کرد\\" شود؟

شده در جنگ سخن با دل خود،
دل تو، یکه هماورد شود؟

شده سرکوب شود حسّ دلت؛
بپرد خوابش و شب گرد شود؟

شده احساس کنی سینه‌ی تو،
هوس بوسه‌ی نامرد شود؟

شده گلخن بشود گلشنِ عشق؛
رخِ دل، سوخته چون ورد شود؟

شده در تخته‌ی یک، بازی دل
نفست، ششدرِ آن نرد شود؟

شده اصلا که دلت، قهر کند؛
شکند گوشه‌ی غم، سرد شود؟

تو بگو: این دل من، با دل تو،
چه کند مثل تو بی درد شود؟!

زهرا حکیمی بافقی، غزل ۱۰۸، کتاب آوای احساس، اصفهان: نشر نقش نگین.

پ.‌ ن:
غزل جاری در تیرماه سال ۹۰ در وبلاگ‌ عشق من بی‌نهایتی است مطلق و ویرایش دوم آن در ششم بهمن‌ماه ۹۵ با عنوان (تو بگو) در سایت ادبی شعر ناب و دیگر فضاهای مجازی به اشتراک گذاشته شد.