ساعت اوج دلتنگی

قلم و دفتر آوردم به دفتر گفتم :دلتنگم،گفت: قلم را در دست بگیر و دلتنگیت را برایم بنویس، بنویس دلتنگ چه کسی هستی گفتم: دلتنگ کسی که برای دلتنگیم آرامش بخش برای غصه ها و دردهایم مرهم و برای رازهایم سنگ صبور بود گفت: باز هم بگو گفتم : برای کسی که وقتی اشکهایم بر پهنای صورتم می بارید دست هایش همچون برگ گل رُز نوازشگر صورتم بود.آغوشش برایم آرام بخش بود همچون مسکنی که درد را آرامش و التیام میبخشد من دلتنگ اویم دلتنگ کسی هستم که وقتی می آمد نمیدانم چه آرامشی در وجودش بود که آرام بخش تمام دلتنگهایم می شود.نمیدانم در وجودش چه چیز وجود داشت که وجودم تا مدتها به آرامش می رسید