کرشمه ی دریا

میان سرخ عتابم تویی صحاری رویا
تویی تراوش گندم تویی کرشمه ی دریا
تو ملتقای زبوری به حزن عطر صدایت
تویی ستاک عروج و دریغ گناه یهودا
غزال عاشق گنگی به موج جنگل دورم
منم که گوهر نورم چنانکه صخره ی خارا
محاق ماه غمینم به ابر شرم شبیخون
طنین ایل سپیدم به زنگ مویه ی لیلا
بریز شارح خونرا... تمام مس جنونرا
به رقص مطلق شیوا به موج رود برهما
دخیل بسته به راهم پران آبی عذرا
به یشم دامن گرمم ;به شور آیه ی لوقا
چه بیم شبشکنانرا ز آه سربی دیوان
ز خاک کوروش پاکم ز ژرفنای اوستا
چه باک فکرت دانا ; ز زردباد خزانها
زبان  مادریم را دهم به عربده ;حاشا
.
.
.
کجاست حرف طفیلی به اوج رشحه ی شعرم؟!
به جز شکوه هویدا ... به جز سرایه ی زیبا...

 

تابستان98