خنده ی تلخ

خنده ام تلخ ترین،حالت ویران شدن است
حجم جان تا به تنم،رو به بیابان شدن است

ماه در هاله ی تاریک،فرو رفته به سوگ_
در غم برکه ای خاموش،در اذعان شدن است

آه در گوش فلک می کشد این شام حزین..
ابر می تِرکَدُ مرگش،نمِ باران شدن است

جان دلخسته ی من همچو کویر دل ماه_
پشت بشاشی سردم،غمِ پنهان شدن است

قلب پاییز پر است از غم گیتی،چونان
مهرش از این همه اندوه به آبان شدن است

 

پی_نوشت:بنا به نقد عزیزانی که لطف کردند و وقت گذاشتند،شعررا ویرایش کرده و مجددن به اشتراک گذاشتم..