رویای من

چرا من گشته ام از زندگی سرد

تنم خسته شده از ماتم و درد

نگاهم چون غروب فصل پاییز

رخم پژمرده و رنگم شده زرد

پرستوی دلم از آشیان رفت

ز کوچه باغ شعر من  سفر کرد

دلم یک لحظه از یادش جدا نیست

شدم از زندگانی سخت دلسرد

به سوگش می نشینم تا قیامت

ولی قلبم شده آستانه ی درد

هوای آسمان  قلبم  ابری است

شده  توفان بپا  از غرش  رعد

ستاره های شعرم کم فروغ است

شده  اشعار من  آبستن  درد

به لب دارم هزاران پرسش تلخ

چرا من باخته ام  در  بازی  نرد

شده رویای من  عطر حضورش

من اینک گشته ام مجنون و شبگرد

دوباره  گر  ببینم  روی  او  را

نثارش می کنم قلبی پر از درد