بوسه های آبی

به سرت دست میکشم
به جانپناه این همه شعر
به تنت
به ساعت گرم بوسه های آبی
.
.
.
و گلهای لیمویی پاییز میشکفد

در تو غرق میشوم
روزها آب نمینوشم
بر اندام ساحل مفتون باران میبارد

جنگهای صلیبی از زخمهای خسته ام سر میرود
با شعله های تلخ فسفر
با آرایه ی کبود مشروب
با سنگهای مرمر سبز
میرقصم
.
.
.

در تاریخت زنی پیدا میشود
در تاریخم مردی پنهان میکنی

در پاشنه ی کفشهایم
آهنگخانه ای   میروید
آه
دنباله ی پیراهن وحشیم را به تعزیه ها میبخشم
من
به لهجه های مونث
من به تاجران غریب
به  بنادر خائن
که عطر تو را میبرند
من به خیابان گنگ جذامیان شهر می اندیشم
یک روز آب نمینوشم
من قرنهای تشنه ام
گیسوان مادری خونم
رگهای آسمان محالم
با لبانی مسموم
دست میکشم به سرت..