آخرین براخای مهتاب

پیچاک آغوش امن مرا
از الکلت پر کن
در ارتش سرخ لبانت لانه خواهم کرد
در  شرجی دلگیر جنگلهای توسکانی
در گریه ات،
 خواهم خفت
با آوازی،
 از  عطر و نور و مروارید
_در چینه های گرم وهم و  استنتاج_
.. و در آخرین براخای مهتاب
الیاف  الماس و مسح خاطره خواهم کاشت
.
.
.
این فیلسوف شاد
هرگز
 با  انگور کولی نگفته است
در هجای  مزلف روزنه ها
شبی،
صدها یاقوت آبی دیر پنهان بود
و دستان نقره ناک تمنا،
تا زائران بوسه و شبنم قد میکشید
ای امان!
از کوژسنگ رجالگان فرودستت، مرد زیباخو
در رود  روضه های خموش تکلم
که هنوزهای هنوز
 نحله ی آهنگستان خدا پیدا نیست
و من سکوت فرابرف سرناد و رقص را
در طیف شعله_ باران پیراهن سیالم
به ترجمان  تلخ مذاهب میبخشم

که من
ای سوخ شهر آشوب، عاشقم
در ضیافت عیّار شیهه های تناسخ
در شباتی موزون، عاشقم!

...و بداهه ی نامیرای چشمهایم را
به عروق سرکشیده ی خورشیدها
.
.
.
به بارگاه کهربایی معنا میریزم

آه
بی تو
سرواده های مسلول آسمانم کو؟!
بلوغ تکاب های صولت هفتگانه ام؟!


فتح المبین ترانه ی گنگم؟!

غزاله ی سخنم؟!.......


.