می تراشم تنهایی ام را

مدیریت سایت !!
سلام دوستان کامنت های عادیتان را که تیک نقد زدید کپی بردارید و به صورت کامنت معمولی ارسال کنید !! تا ساعاتی دیگر انها را حذف می کنیم تیک نقد موبوط به نقد کامل شعر می باشد!!

من مدادِ کوچکم را میتراشم
چرا؟
چون روز به روز بزرگتر میشود
کوچک برای سال؟ کوچک برای کمیت؟
معلوم نیست ، مداد کوچکش چرا کوچک شده...
مداد کوچکی که به تنهائی تشبیه شده،اداتِ تشبیه چیست؟ مثلاً وجه شبه
مداد چگونه به تنهایی میماند؟
بین مداد کوچک و تنهائی چه نسبتیست؟
تنهائی،امتدادِ بامدادِ مداد است؟
یا مداد, امتداد تنهائی؟
خب، چه اند که باید تراشیده شوند؟ دق ها،تنهایی ها،انزوا؟
تراشیدنِشان فی نفسه خوب است ،گم کردنشان نیز، تنهائی را نجات دادن کاریست بِطریق و جلی.
اما مداد کوچک را بتراشیم تا بزرگ نشود چه صیغه ایست؟ همواره ذهن و مخیله و کاوش و پویش و جستار و مداقه را بر قلم حمل می‌کنند( حال اگر مدادش نامیم و کوچکش بدانیم یا از عظمتش بهراسیم، تضادی سر در گم را فریاد کرده ایم)

از سویی شاید انسانِ فرهیخته یِ تنهایی را نشانه رفته که با احوالات و اوضاعِ روزمره و حواشی شان، مایل است با هر گذر و گذشت زمان و سالیانی ،لباس نو تن کند و قدیس شود
بسببِ تنهاییِ خودخواسته ولی ناخواسته ای، از اقتدار و عظمتش بکاهد و بشوراند.
کودکی که حالا بزرگ شده است( نمیخواهد یا یارایِ پذیرفتنِ ارتباطات اجتماعی و مشکلات حادش را ندارد) اضمحلال و استحاله میشود در خویش.
ترجیح میدهد بزرگ نشود و بزرگی نکند . چرا؟
چون بسترِ اجتماع را ناخوانا و عقیم میداند
آنرا نمیطلبد
________________________________


می تراشم تنهایی ام را
مداد کوچکی که هر روز بزرگتر می شود


بامهر_ عیسا

درود /

ظاهراً با یک نیمایی طرفیم که در آن زمان و قرار بر مداری،موج میزند
بیشترین ذهنیت در ورای تفکر خواننده به ساعت و نمودِ گذرانِ وقت میچرخد
من این دست شعرها رو در قالبِ شعریِ « شعر نگاره » میبینیم،جایی که:
از ذهنيات دور ميشويم_روياپردازي محض را برنميتابيم بلكه عينيت ميبخشيم.....انگار نقاشي چيره دستي دارد تابلويي را صورتگري ميكند\ ديدنيها را نگارگري ميكنيم تا مخاطب از گفتنيها، تابلويي را در مقابل چشمانش تجسم كند
پس شرط واضح و اساسي شعرنگاره: استفاده از واژه هايي است كه قابل لمس و ديدن و داراي وجهه اي عيني ميباشد.....به امور باطني ونامريي كاري نداريم" از حسد و ريا و نيت و بطن و كينه و درونيات حتا عشق خبري نيست" چون در شعرنگاره كسي نقاشيشان نميكند
دوم: استفاده ي بيشتر از افعال" كه گوياي حركت وپويايي اند و جان ميبخشند"
ذيلا نمونه ای از شعرنگاره می آوریم:

هيچ...
آهويي بود
خَميد
و
چَريد
و
چَميد
و
رَميد
و
جَهيد
و
رفت.....

یا

شعر دوستمان :

چه شد یکباره ساعت را؟
در آن عصر زمستانی
چرا رفتی؟
چرا مردند ساعتها....

در یک روز عصر که می‌تواند تداعی کننده یِ رفتنِ خورشید و نزدیکی به غروبگان باشد
دختری به تصویر کشیده میشود با کیفی بر دوش و رُژی بر لب
با سایه یِ درازی از رفتن و دائما بالا رفتن.
سرِ وقت و ساعتی که گویی سالهاست مُرده است
گاهی برفیست به باریدن و بارانی به چتر
قصه یِ زمستان‌ها و رفتنها و قرارها



بامهر_ عیسی نصراللهی
واکاوی کوتاهی بر شعر مرگِ لحظه ها، از اویس سالاری