سرنوشت/به یاد اخرین غزل عماد الدین مشاعی

تمام حرفهای نگفته ام را حلقه های دود سیگار برده بود

سکوت  اشتیاق  نگاهت  را  لحظه های انتظار  برده  بود

یادت  می آید انتهای شب برفی  که زار زار گریه  میکردم

تو  نگرانم  بودی  ولی تمام  حوصله ات  را  اسرار برده بود

همیشه با عکسهایت  صمیمانه حرف میزنم  ، باور نمیکنی

 که عقل  و غرور  دلم  را ،  حریم   نگاهت  انگار  برده  بود!

تو عاقل تر از حرفهای عاشقانه ای ، گذشته را به یاد داری؟

صدای گرم نفسم ، طنین قلبت را چه بی اختیار برده بود

دیگر دستهایم را هیچ لطافت و لمس بارانی  خیس نمیکند

رطوبت شریف دستانت  را  حماقت   ابر  بهار  برده  بود

زمان چه تلخ میگذرد و هر لحظه  از قلب تو دور ترمیشوم

 صداقت  و وفای تو را  نجابت  چشمهای بیدار برده بود

باید حقیقت را قبول میکردیم سرنوشت ما را نمیخواست

همه عشق و علاقه ای که به من داشتی را  انکار برده بود

هر بار که غروب ، آبستن ماه میشود اشک خواهم ریخت

اگر چه  بود و نبود شبهای گناه را ، قلب  گرفتار برده بود.