آبی محض

چه عاشقانه شعله های  خواب را به باد میدهی
شورش شطح نازکانه ی  حباب  را به باد میدهی
چه غمگنانه از دلم زخم  کهنه را  سوال میکنی
تویی که آبی محض  بی جواب  را به باد  میدهی
و راز خفته ی کهکشان  دوردست چشمهای مرا
نوش میکنی ، خموشتر! ، شراب را به باد میدهی
نه مومنم، نه کافرم، نه با تو مانده ام ،  چرا
تو با منی و خون مسلک و کتاب را به باد میدهی
تمام موجهای خسته را به اوج  خود  گره زدی
و جزر بیعبور گنگواری ماهتاب را به باد میدهی
تو مرزهای خوننشان بلیغ را به  بوسه میکشی
و عطر اصیل شعرهای  ناب را به باد میدهی
جنون مقدس سایه ی شب خمار در تو  نیست
تو تابناک و پاکجانی وُ، اضطراب را به بادمیدهی
 این منم، شادخوار و نورسانه در هوای بودنت
تو آسمانه خو ، رنج سرد سراب را به باد میدهی