بر همگان سر داری

خوش بحال تو که آیین کبوتر داری
می پری تا به افق های بلند، پَر داری
همه ی راز و نیازی که دلت میخواهد
مثل اشعار بلندیست که تو از بر داری
همه دارند ز خوبی کم و بیش اما تو
بیش تر از همگان داری و بهتر داری
شهرت نام تو آئینه ی سرداری ماست
بین سرهای جهان بر همگان سر داری
کاش از بار غم اینهمه بی حاصلی ام
بقچه ای هم تو به تسکین دلم برداری
اعتباری به سر فرصت ایامی نیست
گرچه ای حضرت جانانه تو باور داری
سر سودای تو معصومی از این راز چه بود
که به هر دیده ی خود چشمه ز گوهر داری