تا کجا میکشد مرا، افسوس

عشق را عارفِ خموش میفهمد
آنکه پیداست در غم تارم
آنکه در قیرگونه ی شب
می‌چکد از خلیج پندارم

آنکه رهن عزیمت جانست
آنکه یادش شراب روحانیست
بیت بیتم، سکوتِ تَفسیرش
در غزلهای او پریشانیست

آه، امشب جَرقه ی چشمم
سوخت تنهایِ بیشماری را
من ولی سخت میشکنم
جام  تلخ  گناهکاری را

عشق سودای  گرم ماهیهاست
درِ دل پرعتاب اقیانوس
من نمیدانم و نمیدانند!! 
تا کجا میکشد مرا افسوس


"عشق چشمان سیر میخواهد "
" عشق جانی دلیر میخواهد"
تا افقهای صوفیانه ی نور
زهد سبز ضمیر میخواهد

عشق در زخم های اِبلیسست
عشق در سجده هایِ آدمهاست
عشق صبریست در دل ایوب
عشق میراث پاک مریمهاست

عشق را خون یار خواهد برد
تا به اقلیم گنگ  نرگس مست
عشق شعر الجبال شیرینست
واژه ای از سرادقات الست .   .. 

 

دی ماه 97