درون آینه خالیست

درونم حجمه ایست از واژه ها
گفته هایی بی دریغ
حرفهایی بی مثال
و بیانی که برایم آشناست
چگونه میشود هر بار که از بیداریم
خوابی پریشان در نظر دارم
همیشه آرزوهایم چقدر دورند
همیشه درد ها اینجا همین اطراف
سراسر غرق در حسرت
تنم آلوده تکرار یک لبخند
که در شیدایی آن بخت بی پایان
نبودم را به یاد آورد
در این خواب پر از کابوس
چرا دستی نمی آید
که با آرامشش بیدار بودن را به من بخشد
به تنهایی نظر کردم
درون آینه خالیست
نبودم را چه بی پروا نمایان میکند
ترکیب این پیوند
حقیقت در دروغی من درآوردی
نوایی نارسا
سیمایی تار
و احساسی که در سنگینی تردید
کمر خم‌ کرد ...