خط پایان

گاهی چقدر راحت است
شکستن قلبی که آرام است از بودن
گذشتن از حرفی که بوی ماندن نمیدهد
و رفتن از راحی که انتهایش از همین ابتدا تاریک است
فرار میکنی و دور میشوی
از تمام حسرت ها
و‌ میگویی هر آنچه میخواهی
به درد عادت میکنم
به رنج های گاه و بیگاهی
که در طول روزهای خسته و فرتوت آرام آرام در جانم رخنه میکنند
همچون بیماری میشوم در بستر مرگ
و روزهایی را که به خط پایان نزیدک است
درون دفتر تنهاییم خط میزنم ...