تو عشق من بودی

با رفتنت پاییزو تا مرزِ
اتاق خوابِ خونه آوردی
درها رو بستم که نری اما
ساکتو بستی جونمم بردی

چشمای بارونیت غم عشقو
تو چشمای خسته ی من می دید
لعنت به من لعنت به شهری که
این دردو تو خوابشم نمی دید

دستامو ول کردی تو شهری که
تار عنکبوت بسته خیابوناش
می ترسم از این زندگی بی تو
نفرین به امروز و به فرداهاش

رفتی از این خونه ولی عطرت
نمیپره هرگز به این زودی
اشک یه مرد دیدن داره خانوم؟
بی رحم جان تو عشق من بودی

خستم از این تکرار های محض
تنهایی و نسکافه و سیگار
شب ها همش فکر و یه چند تا عکس
از عشق تو بی خوابم و بیدار

هیچی مثلِ (مثِ) کابوسِ بیداری
یه مردو زود از پا نمیندازه
رفتی و برمیگردی میدونم
این در به تو همش بازه

مژگان بختیاری (پرتو)