مردم دنیا

دلم از مردم دنیا گرفته، تمام شعر من را غم گرفته، همیشه خوب بودم، پاک بودم، ولی بغضی مرا از من گرفته،  نفهمیدم چرا آخر خدایا، جهان حق مرا از من گرفته، به هر که نیک کردم، او بدی کرد، شکست قلب مرا، ظلمی یدی کرد، طلب کاری تو گویا پیشه شان بود، همین دنیا فقط اندیشه شان بود.......................

بیزارم از حال و روزتان، تکیه بزنید به تخت هایتان، به قدرت پوشالی تان،به غرور بی ارزشتان،به حسادت های قبیح تان، به هر آنچه از راه چاپلوسی های تان کسب نمودید، به هر آنچه از راه دروغ های تان کسب نمودید، درون تان در چهره تان پیداست، راست گفته اند که درون پاک چهره اش پاک است و درون کثیف چهره اش کثیف، سیرت زیبا صورت زیبا می آفریند و سیرت زشت صورت زشت، و اما من همیشه از شر شما به خدا پناه می برم، و دعا می کنم برای آن زیبایی که در میان جمع بدان غرق شده است، کاش زود زود از آن جمع گسسته شود و دوباره پاک و زیبا دیده شود، توبه را برای همین وقت ها گذاشته اند همین وقت ها..............................................
نگاه کن،نگاه کن به من،به اشک چشم هایم، به قلم شکسته ام،به شانه های خمیده ام،به رنگ پریده ام،به سکوتم،به خشم فرو خورده ام،به آنچه که تو ندیدی و من پنهان نمودم، به آنچه که تو دیدی و من کتمان نمودم،خسته ام ،خسته از این دنیای دنی،خسته از این انسان های مردنی،آزارم دادند:آنها که بدی هایشان را به من نسبت دادند،
آنها که با کوچک شمردنم خود را بزرگ کردند،آنها که با محدود کردنم برای خود آزادی خریدند،خسته ام،خسته از مردان نامرد،خسته از بزرگان نابزرگ، خسته از خردمندان نابخرد،خدایا من خوب زندگی کردم،پاک زندگی کردم،اما آنها قلب مرا شکستند،دستم را به آسمانت بلند کردند،دمم را سوز کردند و بازدمم را آه،خدایا نجاتم بده، که جز تو امیدی ندارم،تنها تویی پناهم ای بهترین پناه دهندگان........