تبریز

فکر باران بودم و آغوش حاصلخیز تو
فکر این بودم که باشم برکه ای لبریز تو
تا در آغوشت کشیدم آذری شد گویشم
چون مترسک شد تنم در بستر جالیز تو
زیر یوغِ داغِ خورشیدِ تنت آتش گرفت
خانه و کاشانه ام در یورشِ چنگیز تو
سرزمینم را به غارت برد و جانم را گرفت
چشم های وحشی و لبهایِ بس خونریز تو
مثلِ عیسی در میان سرزمین اورشلیم
به صلیبش زد مرا آغوش کفر آنگیز تو
آتشی دارم از آذرباد آغوشت به جان
تا ابد روشن بود آغوش شور انگیز تو
کار من آتش گرفتن ، کار تو آتش زدن
خوش بسوزد جان من در بستر تبریز تو
م مهر