غزلی برای نان

در  کوچه  باغ  شهرمان  برگهای  پاییزی  می مانند

و  زیر   لگدمال   عبور   غمگینم   رجز   میخوانند

به  های و هوی کودکان بازیگوش ،  خسته  نگاه  میکنم

ببین   چه   شاد   در  کنار  هم   دوچرخه   میرانند

همیشه  خیال  میبافتم  ،  این روزها چقدر  غمگینم

تمام    محله    دردهایم    را   ،   نخوانده   میدانند

اگر   تمام    بود   و   نبودم    گلایه   نان   است

که    بگویم   که   حاضران   حرم   مرا  نمیدانند

خدا   بریده   از  دل   ((روشن))   بهانه ها   خوابند

تمام    شاهدان    غزل هایم     قصیده    میخوانند.