به پرواز سقوط آمیز قفس را ترجیح دادم

به یادِ لغزشِ قلبم
به هنگامِ نگاهِ تو
به یاد اشتباه من
به یاد من، به یاد تو
به یاد آخرین نامی
که با آن شعر میگفتم
تو را من دوست میدارم.
به یاد آن نگاهِ سرد و بی روحت
که از خامی
من آن را عشق میخواندم
تو را من دوست میدارم.
یه یادِ صبحِ پاییزی
خزان برگِ درختانش
هجومِ اشکِ دلتنگی
و یا زلفِ پریشانش
چگونه خواندی نامم را
که من اینگونه دل دادم؟
به پروازِ سقوط آمیز
قفس را ترجیح دادم
نمی آیی، نمی آیی؛
مگر در دفترِ عقلت
کلامِ چشم در راهی
ندارد هیچ معنایی؟
مگر معنای دلتنگی
مگر معنای دوری را
به فرهنگت نیافزودی
مگر در ذوق چشمانت
و یا آن قلبِ پنهانت
مگر در عقل و ایمانت
مرا از عشق سهمی نیست؟
همانند هوای شهر پاییزی
که هر لحظه
به یک رنگیست
ولی انگار مشکی را
سیاهی را
که همرنگِ لباس و روزگارم هست
گمانم بیشتر خواهی
و تنها ترسم آن روزیست
که گویی ام "ببخشیدم"
و بخشیدم.
ولی حالا که گرمای وجودت را
هلالِ ماهِ رویت را
از اینجا دور میسازی
هنوزم با همین احوال
تو را من دوست میدارم.

وحید عیسوی
#وحیدعیسوی