تکه ای از خودم

در امتداد آن تنهایی آرام بلند
تکه ای از خودم را یافتم
که در پلیدی آن روزهای سیاه
سیمای سفیدش پیدا بود
چه معصومانه می گریست
بر سر واژه ی بی کسی
و چه بی تابانه می دوید
تا انتهای کوچه تقدیر
شور بی تفاوتی زمانه
سرگشته و ناتوانش می ساخت
خاک متروک تشنه پرور
افق باورش را می خشکاند
نگاهش چیزی برای گفتن نداشت
لکنت زبانش هر روز بیشتر میشد
در سکوتش هیچ نجوایی نبود
جز التماس رشد جوانه ی محبتی
در تاریکی غربت آن شبانه ها  ...