خمیازه های رستیک، مادرزادیند2

میترسم  اشتباه کنم
بریده بریده،
_در لنف  مادرانه ی تقدیر_
 تو را غرق در آخرین شنبه ی بهار تنها بگذارم،
و تمام باور یک دوست داشتن را
در تولد  کودکان جنگ ، بهانه بگیرم
میترسم
از بارداری والها
از سقط ستاره های ارغوانی گنگ
از راهبه گان کور
 از چاه،_وقتی به انتظار تکیده در رگهایم
میگرید_
میترسم شبی  دیگر، نیایم
و تو به ماه نیایی
و پیراهن توری دریا، پری دیگری بزاید
_تا قفل عاشقانگی ما، زیر عریانی برفها بمیرد_
، میدانی!؟ من از این همه شتاب ، میترسم
از سکوت سگها
از  سنگفرش های خیس خیابان اندریوسکی
، از نوانخانه ای با دیوارهای  نفتی
.. از بغض قونیه

از شالگردن خاکستریت که به دهان سرخ پنجره گره خورده

از مدالهای  خسته ی پدربزرگ
، خدایان آغشته به خون
و عطر پریده ی زن
در پرسه های شاعرانگی..
میترسم،
یک صبح، مجسمه ی بودا زیر بارانهای اسیدی  بماند
و مهر سفارت ارمنستان پای درختان ولی عصر، لرزیده باشد
یا، آسمان تو
کتاب آبی اندامم را به روی تقارن شعاعی  تمام بندرها ببندد
و روز، چشمان مرا به روشنایی عمیق  تخت جمشید نگشاید
 میترسم
 از مزارع سوخته ی عشق
از دریایی بی طوفان
، مرزهایی پر از انسان
و نمیدانم چند  هزار توربین گس دارد،  لبخندهای کزازی این  خواب

و  شبح یک کبوتر
در مه چقدر زیباست!؟....