یخ های تشنه !

به کجا می بری ؟
جانِ مجروحِ مرا ،
میدانم
فریادم به جایی نخواهد رسید 
این کهکشان کَر است ؟!  
یخ بسته ام در آغوش خود ،
گفته بودی زمستان میگذرد
من زغالش میشوم
در مهمانی قندیل ها با آفتاب !
صدای کوچ می آید 
بهار، پشت دیوار شهر 
اما ...
اما من زمستانی، بی بهار !
راهی نشانم بده ؛
بیزارم از این کوچه 
از این بن بست !
بیزارتر از بوی خون ،
از این تکرار ؛
گذشته مرا میخواند، 
جامانده چشم هایش در من 
و دلم در ساحلِ تنگِ دستانش !
نگذار بگریزم ،
من بهشت نمیخواهم ،
فقط جرعه ای آب !
یخ های تشنه
در من میسوزند !

بهرام سپهریان