بوی پیراهن کویر

به سفیهان شب نگفته بودم
 از عشق
،چون کوچیده ای در بیفصلیها
من  به جرم برفکوری،
 آه..
  در سرزمین بی خورشید
بر صلیبها میشکفم
آری
پیلاطس
در ذهن قاصر زمان، 
در تفال کولی پژمردگیهاشان
، هزار گونه تجلی خواهد یافت
و خون
نخستین میعاد انسان است
بر خاک جبون
چون فلسهای تن جزیره ای کوچک
چون مهبانگ وحشی زنانگی
چون باسمه ای چوبی
بر دیوار بیصبری
آری آری
ای اسارت معلق! 

چه میداند سرخس خسته ی خمارالود،
چه میداند
کدام باد
بوی پیراهن کویر عاشق را می آورد
کدام باد
از  بوژنه های آزادی
میرسد یک پگاه
،آنگاه
 که آسمان کهنه، ترانه خواهد خواند..

سیده نسترن طالب زاده