دود بی پایان!

 تو آمدی
سیبی در دست 
لبخندی بر لب،
خورشید از چهره ات گرم 
ماه از چشمانت روشن ،
ستاره از صدف دندانت پر نور ،
افسوس دیر رسیدی !
سایه ای از کنارم گذشت ،
من رفته بودم از خود ،
با فانوسی در دست 
فرسنگ ها دورتر از شب 
جایی که نه من بودم 
نه نشانی از تو ،
سو سوی نیمه جان چراغی بود 
در باد ،
لباس ژنده ای بر تن 
دندانهایی که بر هم می کوبید 
از هراسِ رفتنِ تو ، 
دستهایی که با گرما قهر بود
 درزمستانی که 
زغال نیم سوخته اش بودم،
لابه لای دودی که پایان نداشت .... !