دنیای موازی

میل سخنت نیست مرا میل که داری؟
نزدیکِ کِه هستی که ز من فاصله داری؟
با من به خزان مانی و سرد است نگاهت
در حسرت نوروزم و تو با که بهاری؟
من مست ز جادوی دو چشمان سیاهم
سوگند که با باده و مِی رابطه داری
من سرخوش دل دادگیِ گوهرم و تو
از اینکه چرا عاشقَت هستم گله داری
عشق است،فقط عشق که توضیح ندارد
از من طلبِ گفتن و اقرارِ چه داری
شاید که تو هم آن سرِ دنیای موازی
مستانه به این عاشق دیوانه دچاری
از قدرت عشقست که در فاصله حتی
با آنکه دلش هست بَسی خاطره داری