قصه ی برگ

درودها بانو موژان گرانقدر،
لذت بردم از آفرینش این اثر زیبا. آثارتون هر روز بهتر و بهتر میشن و جای تبریک داره. حیفم اومد درخواست نقدتون رو برای این سروده ی زیبا بی پاسخ بذارم. چند جمله ای تقدیم می کنم:
- رعایت اصول اولیه ی سرایش، نشان از تسلط شاعر داره. البته به جز بند دوم که می سایند و میکاهند هم قافیه نیستن.
-شاعر، حرفش رو تمام و کمال زده و حسش رو به خواننده منتقل می کنه.
- از دید من، جملات زیر، شاعرانه هایی بکر و روح نواز بودن:
۱. نگران از وزش یک بادم
۲. عابران پا به تنم می سایند
۳. قطره های تر باران نم نم
بی تو آرام ز من میکاهند
- در بند اول استفاده از دو تشبیه متفاوت کمی توی ذوق میزنه. شاعر یبار خودش رو مثل پاییز دانسته و یبار همچو برگ!
- در سایر بندها هم تصویر برگ زرد و پژمرده زیاد تکرار شده و بهتره حرف ها و تصاویر جدیدتری گفته شوند:
۱. قصه ام قصه ی برگی تنهاست
سبز بودم تو مرا پژمردی
۲. بی تو خشکیده وجودم انگار
- استفاده بیش از حد از حرف ز هم چندان جالب نیست. مثلا می توان به جای پر ز پاییزم و سرگردانم می توان نوشت پرِ پاییزم و سرگردانم.
- در انتها اینکه، پایان قوی و دلچسبی رو شاهد بودم:
باد یک روز مرا خواهد برد
رو به پایانم و خود میدانم
ناگفته نمونه که این شعر، من رو یاد این بیت از سروده ای به نام بغض از خودم انداخت:
در سقوطی سرد، این پژمرده برگ
لحظه ها را می شمارد تا به مرگ

جسارت بنده رو ببخشید،
مانا بمانید،
درودتان