بیکران

ما برای پر و بال ابدییت به تماشا هستیم

همه با فلسفه باور داریم

که زمین میچرخد

که همه میگرییم که همه میخندیم

هیچ کس با احساس آسمان را نمی‌‌یابد

همه مان می‌دانیم میتونیم بسازیم نفس پنجره را

همگی‌ عاشقیم عاشق نام پدر با همه دوریها

عاشق آینه‌ها

با همه زشتیها

همه باور داریم

یک نفس یک عمر است

میتونیم بسازیم نفس

بین عمر گل و ادراک فضا

هیجان می‌سازد

زندگیهامان را

همگی‌ منتظریم

منتظر یک برخورد

اشک ماهی‌ بین دریا چه تماشا دارد

خندهٔ گل چقدر تکراریست

همه می‌ بینند یک شمع میگرید

پروانه ها میسوزند

و هیچکس نمیپرسد

که چرا میگریی که چرا میسوزی

که چرا می‌رقصی

همه می‌گویند

عمر گل کوتاه است

و نمیگویند

عشق او را کشت

می‌توان با احساس

زندگیها را ساخت

دست از قانون شست

ادراک را پرواز داد

زندگی‌ بی‌ فلسفه پر معنا تر است

می‌توان با احساس

چون خضر ابدییت یافت