گلبوسه

دل من بی توکجا شوق تپیدن دارد
بی توحتا نفسم میل بریدن دارد

بادوباران به فراخوانی گیسوی تواند
رقص  گیسوی تودربادچه دیدن دارد

عشق سرچشمه ی شیدایی شاعر شدن است
غزل عشق فقط باتوشنیدن دارد

وقتی احساس من از رفتن تومی شکند
اشک ازپلک ودلم میل چکیدن دارد

خنده ات فلسفه فصل گل افشانی هاست
ازلب مست توگلبوسه چه چیدن دارد

ای نگاهت شده خورشید چراغانی ها
نازچشمان توطناز خریرن دارد

گرچه صدبارشکستی پرپرواز غریب
بازهم سوی تودل شوق پریدن دارد