فرارؤیا

 بارقه ی بنفش دستانت، آتشین اختر زمستانیست
و شراب ریخته از چشمه های تنت،
هزیمت عبودیتی ابدی...
 از  ادراک آبی  دستانم
_به یادت_
تمام افقهای مغرب را،  فریفته ام
چه تزاحم بکریست در سرود سرخ گلها
که زندگی را به رستاخیزی تازه می آویزد
و پیکار عظیمی که میان شقایق و  لاله
و آتش وُ عطش
جاریست..

در برفستان عدم
در بزم یلداهای چشمانت،
سرشک یخْ آهنگی در پنجه ی زمان خشکید
و سنگینی دی
بر آوارگی مدفن غنچه های زندگی فروریخت
بی تو
چه عبوسست پرواز!
بر بالهای سپید مرغان وحشی دور
 چون

گریستنی در باد...