غمِ زیبا

ناگفتهْ غــمی‌که در دلِ ماست 

از رنگِ رخِ پریــــــده پیـــداست 

این‌خنـــده که افتاده به لب‌ها 
عُمری‌است‌که‌بهرِ ما معمّاست 
اشـکی‌که روان زِ دیـــده گشته 
رودی‌ست‌که‌منتهی‌به‌دریاست 
دریای غمی‌که بی‌حدود است 
جـــز حدِّ محبـــتی که بر پاست 
امّیــــدمنِ آن ســـــوی دگرهست 
در پشتِ غبار و کُنجِ رؤیاست 
هــــر چنــــد که بــادبــان شــکسته 
اما ٬دو سه پـــارو که مهیــّــاست 
حـــامی است و یک افقْ مقابل 
دلگیــــرْ ٬ ولی ٬ عجیبْ زیباست