ای پدر جان

ای پدر جان

ای پدر جان،مادرم بر روی دستان می رود

با دلی آکنده از غم،سوی رحمان می رود

خسته بود از رسم دنیای ستمکارو  دو رو

چشم خودرابسته ازپیشم چه آسان میرود

حنده بر لب های او ، دیگر نمی بینم خدا،

بی صدا ،بر روی دوش ، آشنایان می رود

در میان خاک خیس ، هرگز  ندارد راحتی

آن تن نازش پدر جان ، سوی زندان میرود

بعداو دیگرچه کس،درددلم خواهد شنید؟

ای زلیخا یوسفت بی جان بی جان میرود

ای پدر جان ، دلبرت داغ غریبی را کشید،

سینه اش مجروح غم عاری زدرمان میرود

سوت وکور این خانه میگردد ز داغ رفتنش

باغ  رویای مرا ، او کرده  ویران ، می رود،

داغ مرگش خانه را ،مانند صحر ا می کند

بی وفا ،بی من به سوی لاله زاران میرود

گشته ام فرهادازین دنیای ظالم سیرسیر

روی مرکب مادرم،بی داد و افغان می رود