خوْتِن بَکُشی وْ سی یِت توْوْ نَکَن
تُف کوْ وِ دَسیات، که بی نِمَکَن
ایی بی نمکی، بد شانسی دَسَه!
بِیْریش دِ طلا، طعمه ناکسه
اَر دَسِت بی ری، دِ مَنیْ شیرَه
جُووْاوْ شیرینی شِن، وا گَزَه می رَه
تو بوْوْ صد غذا، ریی سفره بَنی
کسی نِه موْوَه: خَرِت وِ چَنی!
هزار جور حلوا، اگر بَپَزی
هَنی نِه هَردَه، دِشوْ می گَزی
صوْ تا ایواره، اگر بَشوری
وا سا بال پشخه، موْوِن: مَر کُوری؟
ار کُل وِلاتِن، بِیْری وِ گُردَت
آخِر می شوُرَن، زِنَه وْ مُردت!
بی نمکی دَس، چَن علت داره
فراکسیونی، دیی ملت داره
اول؛ کسی که، نمک نشناسه
کورِ کورباطن، خوْش؛ نمی شناسه
چَشِ دی یِنِ، نمک تِه ناره
شعورش قدِ، دونِه اناره
دوْوِم؛ آیِمی، که بی نمکه
دِ سر تا پایاش، دوز وْ کِلَکَه
اگر وا نمک، دِ نُووْ بَسازیش
شارِت می شیْونَه، وا حقه بازیش
سِه اِم؛ کسی که، چَش و ریی ناره
چَشیان می وَنَه و نیشِش چی ماره
تَنیا ها دِ فکرِ، خوْش وْ منافش
تُفِ سگ هار، دِ ریی قیافش
چارِم؛ کسی کِه، باوْوَش نِه ای یَه
مِلِه چُک می رَه، مِری بِه ای یَه
دِ خریتِش، خوْشِن مِه ایی رَه
دِ شیش دُنْگ عقلش، یَک دو شعیْره
پنجم و شیشم...، تا هزار می رَه
باوْوَه وْ دا، دِ زن تا مِیْرَه
تقصیر دَسِت نی، ایی مَردِم کُورَن
کِلِکْیا دَسِت، چی نمک شُورَن
آسوْ وِ خوْت بیْر، تا وِت سخت نی رَن
چی سگ دِ هوْنَت، پاچه تِه می رَن
نمک نشناسی، پیشه گَنی یَه
گرگ چوْنَه قیمت، قاطر چَنی یَه
چَش شوْ کار می کَه وْ بِرمیا ناوْوِنَن
دِ شرم وْ حیا، مِری تاوْوِنَن
کسی نِه ایی یَه، خیری داشتُوْوَن
فقط چی پیاز، سی پشت چَش خُوْوَن!
اَر قَروْوْ بوْهوْنَن وْ نماز نافله
شریک دُزِن وْ رفیق قافله
اَر نمک نشناس وِ قارون بُوْوَه
دَسِ بخشنده، زیر دَس نِه مُوْوَه
هر کُوْم دِ ایما، نمک نشناسَه
دِ ویْرِش روْوَه، تا صوْ هِناسَه
دِ زیر سرِ مِه، دَسِ راس شما
مِه هم چَن ساله، هام دِ راس شما
ترجمه فارسی
خودتو بکشی و برات تب نکنند
تف کن به دستات، که بی نمکند
این بی نمکی، ازبد شانسی دسته
طلا پوشش کنی، طعمۀ ناکسه
اگر دستت را آغشته کنی؛ به یک من شیره
جواب شیرینی اش را، با گاز گرفتن میگیره
اگر صد غذا رو سفره بگذاری
کسی نمیگه: خرت به چند!
هزار جور حلوا، اگه بپزی
هنوز نخورده، از شون می گزی
از صبح تا غروب اگر بشوری
با سایه بال پشه ایی می گن: مگه کوری؟
اگر همه ملت را کولت بگیری
آخرش زنده و مرده ات را می شورند!(کنایه از فحش و ناسزا)
بی نمکی دست چند علت داره
فراکسیونی از این ملت داره
اول؛ کسی که نمک نشناسه
کور بی باطن، خودش رو نمی شناسه
چشم دیدن نمکت را نداره
شعورش به اندازه یک دانۀ اناره
دوم؛ آدمی که بی نمکه
از سر تا پاهاش، دوز و کلکه
اگر با نمک، از نو بسازیش
می ریزدت به هم، با حقه بازیش
سوم؛ کسی که چشم و رو نداره
چشماشو می بنده و نیشش مثلِ ماره
فقط در فکرخودشه و منافعش
تف سگ هار، تویِ قیافش
چهارم؛ کسی که پدرِشوندیده
تو قیافه است و انگارعروسه
از خریتش، خودشو میگیره
از شش دانگ عقلش، یکی دو شعیره
(هرشعیر برابر است با 16/1 واحد)
پنجم و ششم تا هزار میره
پدر و مادر و از زن تا شوهر
تقصیرِ دستت نیست،این مردم کورند
انگشتان دستت، چون نمک شورند
آسان به خودت بگیر تا بهت سخت نگیرند(ضرب المثل)
مثلِ سگ؛ توی خونه ات پاچه ات را میگیرند (ضرب المثل)
نمک نشناسی، پیشۀ بدی یه
گرگ چه می دونه قیمت قاطر چقدره(ضرب المثل)
چشمشان می چرخه و ابرو خبر نداره(ضرب المثل)
از شرم و حیا مانند گراز وحشی اند
کسی ندیده خیری داشته باشند
فقط مانند پیاز، واسه پشت چشم خوبند!
(کنایه از اشک چشم را درآوردن(ضرب المثل))
اگرنمک نشناس، قارون هم بشه
دستِ بخشنده، زیر دست نمی شه
اگر قرآن بخوانند و نمازِ نافله
شریک دزدند و رفیق قافله
هر کدوم از ما نمک نشناسه
تا فردا نفس کشیدن، از یادش بره
دست راست شما،زیر سرِ من
من هم چند ساله، مانند شما دستم بی نمک شده است
بسیار زیبا و شورانگیز بود