پروانه

پروانه‌وار
هر آنی
‏زیبا شوی و خوب می‌دانی
کاین پیله با دستان من وا شد
در سال سرتاسر زمستانی
رنگین کمانی
بوسه خورشید بر آسمان و ابر و بارانی
اما فراموشت شده آن را
کو سقف بودت روز طوفانی
هر بار بال رفتنت باز است
دیوانه‌گی با من هم‌آوازست
تکرار پایان است حرف تو
حرف من اما حرف آغاز است
پروانه جان، ای جان زیبایی
ای روح رنگین فریبایی
هر بار که خود را میارایی
هر بار که با ناز می آیی
دنیای من محدودتر گردد
‏هر قدر تو پروانه تر گردی
‏دیوانه تو پیله تر گردد