\ چووِلِ آهویِ چی یَ \

میانِ فصلِ سردِ سالِ اندُهگین
همه پیدا شُدند ناگه
به رویِ پهنه یِ آبی
دو فصل از کوچِ مرغانِ همآوایی
تو گویی آسمان بر میهمانِ خویش
گرفته ردِّ دردِ برفِ لرزانِ تماشا را
گهی جمعند و گَه مثلِ دو کودک
سالها،خیزان و اُفتانَند
تو
اما
نیستی
ای مرغِ زیبایم
پَریدی
رفته ای ...تنها
و من پیوسته
از دردِ فراقِ تو
زِ عُمرِ رفته ام در بُهت و حیرانَم
شَبی غمگین و افسرده
دوباره
تک به تک
از نو، چرا باز هَم
تمامِ کوچ هایِ رفته را در خواب میبینَم؟
بگو ای مرغِ تنهایَم
بگو ای مرغِ آزادم

__________________________

بداهه_ نصراللهی ۹۷/۳/۲۱