عاشقانه های پیر

چه سخته عاشق بی موقع باشی
چه سخته نقش یک دیوونه باشی
من اون دیوونه ی شهرم که میگن
همون دل خسته ی مریم که میگن
بلای جونمه این عشق نامرد
همون تشنه به خونِ عشق نامرد
نمیبینی برام جونی نمونده
جوونیم رفته و چیزیم نمونده
از این موی سفیدم شرم کن
از این چین و چروکم شرم کن
دم آخر بزار آسوده باشم
مثل بچه، توی گهواره باشم
بخوابم شهد و شیرین درطلاتم
چنان غافل ز حرف پوچ مردم
چنان آسوده و فارغ نشینم
نباشم عاشق و آنجا بمیرم