من و سمانه

    من یک شب با سمانه تنها بودم           
 پنهان ز نگاه و حرف تن ها بودم    
فارغ ز هیاهوی برون از خانه             
احساس غرور و ما و من ها بودم     
من ناظر او بودم ، او شاهد من           
خاموش ولی غرق سخن ها بودم      
او بین من و ستاره ها حائل بود           
من خیرۀ آن چین و شکن ها بودم      
تا پلک زدم باغ و سمن را دیدم      
بر شاخه سرو و یاسمن ها بودم
 در کوچۀ پندار و  چمنزار خیال      
همسایۀ  دیوار و چمن ها بودم
مبهوت سر و سینۀ سخت دیوار      
در مخمصۀ گمان و ظن ها بودم
وقتی که شدم پادشه کاخ حباب    
با هیئت و رخت گورکن ها بودم
آشفته و ژولیده و افکار  پریش      
در گیر شب گور و کفن ها بودم
هم محترز از نغمه دستان نجیب      
هم دلزده از زاغ و زغن ها بودم
هم خبرۀ دنیا و کمی عالم دین      
آگه به تمام فوت و فن ها بودم
بیداری و  وهم درهم آمیخته بود    
انگار که  در  دیر  شمن ها بودم
سنگینی آسمانه بر جانم ریخت      
سنگین تر از جمع زمن ها بودم
ازگوشه و ازپرده پریشان گشتم    
آزرده دل از پیچ  رسن ها بودم
ناگه به یکی زنگ برید افکارم    
چون منتظر حضور تن ها بودم
وقتی ز کفِ خیال  پرتاب شدم    
وارونه به روی تخت  تنها  بودم