جانان امد

عــاشقان شور بر اریــــــد که شعبــــان امد

بار دیگر به تن سوختـــه گــان جــــــان امد

این چه شور ایست جهان یکسره پا میکوبد

این چه نور ایست به هر کوچه و میدان امد

شور وشوقی که در افــاق براه افتاده است

می دهـــــــد مژده که بر خیز که مهمان امد

جمله گلهای جهان بهر خوش امـــــد گویی

سنبلُُ و نسترن و سوسن و ریحـــــــان امد

بـــــوی گل می شنوم از در ودیوار اکـنون

نکنـــــــد یوسف یعقــــــوب به کنـعان امـد

سـالها در طلبش لحــــــظه شمـــاری کرد م

ان وفــــــا دار به سر منزل پیمـــــان امـد

این که بینی همه جا نو گل خندان شده است

خوشــه ای از چـــــمن ملک سلیمان امـــد

چشـــــم جان باز کنی خاک رهش می بینی

تا د م محــــــفل ما بـــا رخ پنهـــان امــــد

نهراسید زبد خلقی و نامـــردمی نا پا کا ن

منجی عا لم امــــکا ن و ضعیفـــــــان امــد

دیگر از زخــــــم زبان باک نبـــاشد ای دل

زخم کـــــــاری نکند بر تـو که درمــان امد

«صادقا»د ست خود از دامن ان یار مکش

ان جــــــگر گوشـــه سالار شهیــــدان امد

جشن میــــــلاد تو و روز غـــزلخوانی من

صد دریغ از من و این وعــده که پایان امد

صادق

شعبان

۱۳۹۰