غزل ( 13 )

غزل ( 13 )

                         

ما که چو شمعی به رهت سوختیم
ما نه که خود بل همگان سوختیم
ما که نه از خاک بل از آتشیم
چون فرسی بر دل شب توختیم
تا که نگردد تب عشقت خموش
از دل و جان شعله بر افروختیم
چون که دل از عشق تو آتش گرفت
ز آتش دل عاشقی آموختیم
گر چه ز عشقت همه جان سوختیم
بر دگران سوختن آموختیم
تا خبر آید که در آیی ز درب
چشم به درگاه تو بر دوختیم
عمر گران صرف تو پروانه شد
وا اسفا توشه نیندوختیم
سوخته ایم از غم هجران دوست
درس وصالش همه آموختیم

 

دکتر نادر مسلمی ( ن م قطره )

این شعر دارای فایل صوتی است

خوانش : بانو فریماه