سنجاقك

سنجاقك پير عاشق دريا بود ، در بركه گندابه شب تنها بود

خوش چهره نبود مثل يك پروانه ، داراي سلوك و سيرتي زيبا بود

هرگاه كه مي نشست پهلوي گلي ، آن گل به تمسخر سر خود كج مي كرد

هر لحظه كه شاد آب را مي رقصاند ، آن بركه پر غرور هم لج مي كرد

يك روز كه عابري گذشت از بركه ، خورجين گلي به ناكجايي مي برد

خورجين گلش در تب و تاب اين راه ،‌آرام تكان تكاني مي خورد

ناگاه يكي شقايق خونين رو ، از داخل خورجين به زمين خورد و شكست

غم بر دل و ديده همان سنجاقك ، از ديدن اين حادثه سرخ نشست

با ديدن اين صحنه تمام گلها ،‌ از خنده رخ سرخ عيان مي كردند

غاز و وزغ و بركه ز هجو و طعنه ، با لوده گري باز دهان مي كردند

سنجاقك تنها به دو چشم گريان گفتا كه كمرشكسته اي اي گل من

گفتش كه اميد دارم و عشق و وفا ، ترسم نبود ز مردن اين سر و تن

گفتا كه منم در اين سرا تنهايم ، آشفته رخم زشتم و نا زيبايم

گفتش كه تو دريا دلي و خوش سيرت ،‌ من نيز مسافر دل دريايم

سنجاقك خسته گفت دريا و دلم ؟ ، چنديست كه من عاشق دريا هستم

يك عمر ميان من و دريا فرق است افسوس كه ره بريده پا و دستم

گفتش كه تو زيبايي والا داري ، دريايي خود بين كه تماشا داري

از بين همه جانوران بركه ، در سيرت خود تو روح دريا داري

چون بر تن بشكسته من گرياني ، خوش بوسه زني بر اين تن خسته من

در دشت به گل بوسه زدن نيست هنر ، پهلوي شكسته گلي بوسه بزن

اندك قدمي ز عمر من باقي نيست ، خوش باد كه در كنارت گذرد

صد طعنه از اين گل رخكان بي دل ، از فيض حضور گل تو سر بزند

صد بوسه بزن بر اين كمر چون كمرم ، از ناكسي زمانه ها سخت شكست

از بركه گنداب دلي كه پرورد ،‌ اين جانوران خوش رخ سيرت پست

اين درد كه نيست درد آنجا باشد ، از خنده اين جانوران قلب شكست

صد بوسه بزن بر تن من كه دق كنند ، اين جانوران زنده كش مرده پرست

سنجاقك پير ، خسته اما آرام ،‌ پهلوي گل كمر شكسته جان داد

هومن تو ببين كه روح دريايي خويش در راه هدف شكسته دل آسان داد