طلوع

چه طلوع بکری ست
با هوای نفست جان دگر می گیرد
و هوایم چه هوایی ست 
که تو در برمی
وای چه بی وزنم من

آنچنان بی وزنی
رخنه میان تن و جان افکنده
که میان ابرها می چرخم
سرزنده
چه طلوعی ست، لبالب خنده
و همه زیباییش
پیش تو شرمنده

تو که زیبا نیستی
زیبایی همچون توست
و تمام نقش زیبایی
ایمایی
همچون توست

چه طلوع بکری ست
چای، گردو، پنیر
و چه نان داغی ست
چشم تو چشم مرا می شوید
و در این صبح چه خوش می گوید
حافظ از عشق
چنان بر بادم
که ز بیت غزلش
یاد خود افتادم
(فاش می گویم و از گفته خود دلشادم ، بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم )

خنده ات بر تن صبح می شیند
چه هوای گرمی ست
چه هوای گرمی در خنکی صبحم پیچیده
در حضور تو که رویای منی
با نگاهت که به من تابیده

شوق با تو بودن، تا کجا می بردم
شور همراهی تو
تا خدا می بردم
تا کجاها رفتم،
برگشتم
با خدا رفتم و خالی ز خدا برگشتم
صبح به چه زیباییست
کاش فریاد زنیم
این طلوع رویا نیست
و عجب رویایی ست
اخوان، سهراب، حمید و شاملو
در برت زمزمه کردن
چه طلوع بکر و زیبایی ست
و تو زیبایی را
وام دادی به طلوع
زیبایم