بی تو بودن

دلم خوش بود به بازی های کودکانه ام 
وقتی که نفهمیدن بهترین فهمیدن بود 
با کفش های پاره ام 
پرسه می زدم در خیال خود 
و آینده و عشق در روزهایم 
مفهومی بی مفهوم بود 
خندیدن ،بهترین آهنگ زندگی را 
در کوچه باغ های دلم
به صدا در می آوَرد 
و من هر روز چنان به دیروز می اندیشیدم 
که فردا در افکار کودکانه ام بی معنی بود 
گذشت و گذشت 
تا اینکه چشمانِ لعنتی ات ،چنان 
مرا به دام انداخت 
که تمام کودکی هایم را فراموش کردم 
و حال نشسته ام به آینده و فردا می اندیشم 
که چگونه با بی تو بودن به عشق مفهوم دهم