شانه ی تنهایی

به نام حق/
سلام خدمت استاد خیلی بزرگوار و عزبزم بانو عجم...
چارپاره،فالب انعطاف پذیزست که در هر مقالی می گنجد و موضوع گرا نیست،یعنی شاعر هرچه بخواهد میتواند در این قالب پیاده کند،درست برخلاف غزل و قصیده که اگر درست بنگریم تعیین موضوع شده اند...
اما باز اگر دقیق تر نگاه کنیم،متوجه میشویم که هر قالب در یکسری موضوعات خاص بهتر مینشیند،یا بقولی بیشتر میماسد..
چارپاره ها هم از این قاعده مستثنی نیستد!
یکی از ویژگی های خیلی مهمی که شاعر باید دقت داشته باشد که متاسفانه خیلی ها ندارند،تصویر سازی های به جا و به اندازه است در عین ارتباطات موضوعی...
همانطور که در شعر خیلی از شاعران میبینیم تشبیهاتی وجود دارد بدون وجه شبه که شاعر باید توجهش را بیشتر به کار گیرد...
در شعر شما این مسئله به خوبی رعایت شده و بقولی استادانه در ایجاد متصورات از واژه ها بهره جسته اید...

بند اول شعر،آغازی توفانیست،مراعات های چندگانه،تصویر سازی های مورد توجه،استفاده از کنایات، واج آرایی های مشهود و ملموس و.... همه و همه نشان از قدرت قلم شاعر این شعر دارد...
از دیگر ویژگی هایی که ذهن بنده را درگیر خودش کرد،قدم زدن شعر روی ذهن خواننده است و این خواننده را درگیر میکند که دلیل اصلی آن به همان تصویر سازی های مناسب بر میگردد....
مورد بعد...
همانطور که طویل کردن شعر در عین فاصله از ابطال سخت است،جمع کردن شعر ها در عین انسجام معنایی و بقولی اختصار کار سختیست که باز هم به خوبی از پس آن بر آمدید و در چهار بنده حرف ده بند را زدید...
..............................
اما بعضی مسائل جزیی هستند که چهره ی شعر را مخدوش میکنند،از جمله استقلال واو،حذف های نامناسب که نادر هستند و در آخر استفاده از بعضی تشبیهات مستعمل یا بقولی خز شده... که به جز یک مورد چیزی توجه بنده را جلب نکرد...


درمجموع شعری خواندم پخته،درعین آراستگی معنایی سراسر است تصویر سازی های بدیع...

سپاس بی کران