می‌ترسم

.

من از نزدیک بودن‌های دورادور می‌ترسم
من از بیچاره‌گیِ آدم مغرور می‌ترسم
.
من از سازی که ناکوک است و می‌نالد به ناچاری
من از پنجه من از زخمه من از زخمِ تنِ تنبور می‌ترسم
.
من از فرزین که افتاده، از آن سرباز ناچیزی که در پیکار با فیل است
من از شاهِ به قلعه رفته‌ی مقهور می‌ترسم
.
من از آتش به جانی‌های خسرو، نعره‌ی فرهاد
من از نازک‌زبانی‌های شیرین شور می‌ترسم
.
من از اول هم از آخر، من از ظاهر هم از باطن
من از گل‌های زیبایی که روئیده به روی گور می‌ترسم
.
من از گم‌گشتگی‌ها در میان ظلمت و انوار
من از خاموشیِ آتش به کوه طور می‌ترسم
.
من از دستی که می‌گیرد به سویم نامه‌ای بی‌نام
من از این جمله‌ی مأمورم و معذور می‌ترسم
.
چهل شب آرمید و ناگهان خونش به جوش آمد
من از وحشیگریِ دانه‌ی انگور می‌ترسم
.