وارونگی خیال

از تو بعید بود این محفل انس بی قرار 
من به خودم رسیده ام در پی بی قراری ام
تو از گذشته آمدی که بیقرار گشته ای؟
شک نکن از مسیر تو گذشته می رود زِ یاد
دل به کدام حُسن تو خوش بکنم که میشود
تمام بودنم شده تمام بودنت شدن
سنگ به شیشه ام نزن که من تَرک نمی خورم
جام بلور کرده است به تن،  همه نگاه من
دیده که از رخت نهان نمیشود نگاه داشت
من به چه دیده ام تو را که دیده ام ندیده است!
با دل خویش دیده ام ندیده های پیش را
من به خودم رسیده ام او به کجا رسیده است؟!