نیش شب

دیشب غروب ماه دلم را ربوده بود
گویا فراق عاشقان فلک راسروده بود
من خیره درزوال نگاهش، دلم شکست
زیراکه رفت وبرغم من غم فزوده بود
گفتم به ماه، بغض درونم چوسیل شد
هم دردیت کجاست؟ که شاعرستوده بود
من ضجه می زدم که نرو، اوغروب کرد
می رفت وبی کسی دل وجانم ربوده بود
درظلمتی سیاه سخن شدصدای شب
بانیش وطعنه، روح فگارم بسوده بود
شبگردناله کم کن ازاین گریه های خود
وقتی که ارزش توکم ازجسم پوده بود...