شاعر ناشی

به نام حق/

سلام بر سینای عزیز دل
این شعر آنقدر زیبا هست که حالا حالا باید آن را خواند و لذت برد...
بروم سر اصل مطلب که وقت تنگ است و حرف ها زیاد...

با من بمان غمگین ترین پاییز
ای برگ ریزانِ خیال انگیز


آغاز مثنویتان را خیلی دوست داشتم،با بمان غمگین ترین پاییز / به خوبی و به زیبایی هرچه تمام تر حالات یک عاشق را با پاییز پیوند زدید.
احسنت بر شما سینا جان.

ادامه ی این شعر بیت به بیت زیباتر میشود،هر بیت زیبا تر از بیت قبلی.
شاعر باید در اول شعر عاشقانه توصیف یا درخواستی را شروع کند که شما با درخواست آن را شروع کردید و عین حال حالات عاشق را هم به تصویر کشیدید.
پس از آن نوبت به توصیفات حال و هوای شاعر(عاشق) است که باید کمی بسط داشته باشد که بازهم به خوبی شما چند بیتی این کار را انجام دادید(معناگر دنیای وَهم آلود
ای درد عصیانبارِ بی بهبود

با من بمان ای زجر پیچیده
قلبم چرا از عشق ترسیده؟

بی تو گل امیّد می میرد
بی تو جهانم غصّه می گیرد

مانند آن کشتی بی لنگر
مثل همان سرباز بی سنگر

بی تو پرم از خالیِ خالی
یک آدم بی روح و پوشالی

من تشنه ام،موج عطش دارم
ابری سیاهم، که نمی بارم

مانند تُنگی بر لب دریا
دریا شدن هم می شود رویا
)

در ادمه نوبت این است که شاعر شکایت کند و بازهم درخواست کند که خصلت شاعران این است که بخواهند و بخواهند و بازهم نرسند...
بگذریم...

در بیتِ(ترسم از این نامردمی ها نیست/از نیش های کژدمی ها نیست) به یاد فروغ افتادم(من از عقرب نمیترسم...)
اما در اینجا گژدم به نظرم کمی متکلفانه نشسته،نه که گسیختگی زمانی ایجاد کند،به هیچ وجه،چون هنوز هم استفاده میشود.اما درکل زیباست،نیش گژدمی ها(چه ترکیب جالبی) درست مثل این است که بگوییم آدمی ها(آدمیان) و یک جماعت زیاد را مورد خطاب قرار دهیم بدون اسراف و خرج هجای بیهوده، واین را از این جهت میگویم که اگر قرار بود شما بگویید طایفه ی گژدم ها آن وقت باید قالب شعری را میگذاشتید کِلا سپید یا میگذاشتید کلن سپید( )

(برگرد و از درددلم کم کن/مهر مرا در سینه محکم کن)

این بیت خیلی زیباست هربار که خواستم در ذهنم آن را مجسم کنم،یک تصویرجدید در ذهنم ایجاد شد،که قابل بیان نیست واقعا. چرا که هرکسی تصویر در ذهنش دارد و با همان فضای شعر را به کمک شاعر میسازد.
(ویرانه ای با جغد محشورم/از این جهان و مردمش دورم)
این بیت را تعدادی از دوستان و استادان درباره اش توضیحاتی دادند و پیشنهاداتی که به نظر من اگر "ویرانه ای" تبدیل شود به "ویرانه ام،" بهتر میشود،دلیل هم ایجاد کژتابی است که با ویرانه ای در اول مصرع در ذهن خواننده ایجاد میشود،هرچند باز هم هر طور صلاح میدانید.

اما این بیت یک بیت بسیار قابل تامل است،اول از همه ویرانه ای که باجغد محشور است("محشور است" چه تعبیر زیبایی) حالا از جهان و مردمش به دور افتاده که بازهم عاشقان در عالم ذهنی خودشان اکثرا در تنهاییی و صد البته در خیال سیر میکنند.

سرسبز بودم،عشق زردم کرد/او در جوانی پیرمردم کرد

به قول استاد آذر (سنی ندارد عاشقی کردن/فرقی ندارد کودکی، پیری/////////هروقت زانو را بغل کردی/یعنی: تو هم با عشق درگیری)

این بیت سراسر حرف هاست که بگذاریم به عهده ی خودت بیت که حرف هایش را بزند،فقط این را بگویم که تقابل سبزی و زردی خیلی جالب و زیباست هرچند شاعران ما از سرخی و زرد هم بهره جسته اند(اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم)

از این بیت به بعد واقعا باید به شاعر گفت "یک لحظه پیش شاهکارت باش" که واقعا زیبا خلق شده.

من قلبِ عاشق هدیه آوردم/دزدانه در باغت کمین کردم//////یک سیب سرخ بوسه می چینم/شاید که دارم خواب می بینم !!

این دوبیت مرا به یاد شعری انداخت که به نظرم در شعر های نیمایی یک نوع شاهکار به حساب می آید که خیلی ها از جمله فروغ هم این شعر را دوباره سرایی کردند از زاویه های دیگر،شعر حمید مصدق را میگویم (سیب):


تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید

غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت


فرهاد هم در بیستون جان داد
لعنت به تو ای بغض بی فریاد

از تلمیح و تناسباتش که بگذریم بروی سراغ این ارتباطات بین مصاریع یک بیت که شما استادش هستی سینا جان،در این بیت هم داستان فرهاد را تداعی کردی و هم داستان خود شاعر را که از دوجهت و دوزاویه ی متفاوت قابل درک است.

از این بیت به بعد باز داریم وارد یک ماجرای دیگر میشویم که بعضی کلمات استفاده شده در شعرشما بوی غزل های سید مهدی موسوی را میدهد،به نظرم اگر هفت هشت بیت دیگر ادامه داشت از فضای اصلی و چارچوب شعر خارج میشدیم،که شما با زیرکی درست درجای مناسبش شعر را به پایان رساندید و مقطعی زیبا و درخور تحسین رقم زدید،درست مثل علی رضا آذر...

و حرف آخر...
شعر یعنی تمام آدم ها
عشق یعنی سینا دژاگه!




درپناه حق/