دعای باران

می روم تا درو کنم خود را...

به نام حق
سلام خدمت آقا سینای عزیز دل
یک چارپاره ی فاخر و قابل تحسین سرودید،که حقیقتن از صبح چندین بار آن را خواندم.
لطافت،ویژگی باران است،سعدی میگوید\\"باران که در لطافت طبعش خلاف نیست\\"
شعر شما هم،به خوبی این لطافت را به منِ باران ندیده،منتقل کرد.
آغازتان را خیلی دوست داشتم، هامورمونی زیبا میان کلمات،و استفاده از این ویژگی،مراعات النظیری متفاوت ساخته و یک رندی از نوع شاعرانه..شکایتی در عین ستایش.
بعضی وقت ها بقول خودتان اول باید سکوت کرد،سپس شعر ها را تفسیر کرد.و گفت و گفت و گفت...
سجاده ای خاک است،قلبه ای که ابر است و ذکری که یا باران است، مرا به باد سهراب سپهری انداخت،که به خوبی از این پتانسیل در القای تفکرات فلسفی استفاده میکند ازقبیل وحدت وجود.
من وضو با تپش پنجره ها میگیرم
یا جایی که میگوید
من نمازم را وقتی میخوانم
که اذانش را باد
گفته باشد سر گلدسته ی سرو
..
یا آنجا که
قبله ام یک گل سرخ
جا نمازم چشمه مهرم نور
**
آفرین هم به شما هم به سهراب
**
تصویر سازی کردن،یکی از ویژگی های مهم یک شعر خوب است،مخصوصا از نوع معاصرش.
گه گاه باید تصوراتی خلق کرد با مایه ای از خرق عادت و گه گاه تصوراتی خلق کرد ملموس...و این به مقتضای موضوع و زاویه دید قابل انتخاب است،و در این موضوع هیچ نمیگنجد،جز زنده کردن حال و هوای باران!
شاعر آنقدر ماهرانه بند دوم و سوم را حک کرده که من در تصوراتم هم سرما را حس کردم و هم صدای رعد و برق را.
**
عده ای بر این عقیده اند که شعر باید پیچیده باشد تا زیبا شود.
اما رد این خزعبلات همین بس که یکی دوتا از همین بقول حسین منزوی سلیس و ساده ها را بگذاریم جلویشان تا معنای یک شعر کامل را متوجه شوند...برای بیان کامل حق مطلب بگذارید مثالی کاملا روزمره از علی رضا آذر بزنم که ببینید چطور با یک اتفاق ساده می شود دل مخاطب را لرزاند
محض دو قدم باتو،از مدرسه در رفتم
چشمت به عروسک بود،تا جیب پدر رفتم
این خاصیت عشق است،باید بلدت باشم
سخت است ولی باید در جزر و مدت باشم
و...
دیگر بگذریم،به هرحال ممکن است به اتوبوس رانان برخورد!🚃🚃🚃🚃🚃🚃🚌🚌🚌🚌
پایان بندی شعر هم عالی بود،بقول خانم ناصری بند پایانی بسیار زیباتر از کل شعر.
آغوش نمناک،این ترکیب لعاب داده به بند آخر.
در مصرع دوم شاعر باید خودش را زیر باران جمع و جور کند و در واقع خاصیتی برای باران قائل است که میتواند فرد را به خودش بیاورد.
یادم می آید جایی گفته بودم//نکند گم شده باشم و خودم بی خبرم/دارم از ترس به دنبال خودم میگردم//
انگار باید از باران بهره جست.
هرچه هم گشتم ایراد دربیاورم پیدا نکردم
بگذریم...
انگار دست خودم نیست،شروع که میکنم تمام کردنم دست خداست،از پرچانگی هایم عذر خواهم.
به هرحال باید گاهی پرحرفی کرد،آن هم آنجا که پرحرفی لازم است.
درپناه حق