دنیای فانی

گفتم که چرا رفتی که تدبیرتو این بود
گفتا چه توان کرد تقدیر همین بود
گفتم که نه وقت سفرت بود چنین زود
گفتا نگو مصلحت دوست همین بود
گفتم ز دور دستان دوری به چنین زود
گفتا ای دوست سرنوشت زندگانیم همین بود
گفتم که دلتنگت میشوم نرو به همین روز
گفتا که تو ای  رفیق،  خستگی،  درک نمیکنی به این زود
گفتم مکن ظلم افسوس به خودت را
گفتا ای مرید ،من خودم سالخورده افسوس گرم
ای همه بسطان من، که همه در زلف توست
بگذر از گناهانم، که همه در لطف توست