به رسم‌ روزگار

پدری پر زد و رفت ،خانه ای خالی شد..،
شمع کاشانه فسرد،اشک من جاری شد🥀
مانده ام خیره به در،تا که باز آید باز
لیک گوید دل من او نمی آید باز
زاسمان می شنوم که دهد آوازم 
قدَمَت سُست مکن تا بیابی رازم
جان من نیک بدان همگی رهگذریم..
عاقبت زین خانه،من وتو و درگذریم 
هرگز از یاد مبر ،که دلی شاد کنی
با کلامی از مهر ،خسته ای یاد کنی
«تا شقایق هست ،زندگی باید کرد»
لحظه ها را با عشق،ابدی باید کرد.

،،،
«...بغض قلم پروا